Historia kostiumu kąpielowego

Wydawało Ci się, że skąpe bikini to wymysł XX wieku? Nic bardziej mylnego! Pierwsze roznegliżowane kostiumy kąpielowe znane były już w dalekiej starożytności. Świadczą o tym zresztą zachowane do dzisiejszych czasów ścienne malowidła.

Dopiero z nadejściem średniowiecza publiczne pokazywanie odkrytego ciała stało się czymś niestosownym. Zanikł zresztą również sam zwyczaj plażowania, który uznawano w tamtych czasach za niezdrowy i przede wszystkim niemoralny.

Moda na kąpiele powróciła pod koniec XVIII wieku. To właśnie wtedy, w wyniku rozwoju kolejnictwa ludzie zaczęli masowo podróżować nad morze. Szybko odkryto, że woda i plażowanie mogą służyć nie tylko celom leczniczym, lecz także rozrywkowym. To właśnie z tego okresu pochodzi termin kostium kąpielowy. Ubranie to zupełnie nie przypominało jednak bikini, które znamy dzisiaj. Pierwsze stroje do pływania dla kobiet składały się z długiej, ciemnej, wełnianej sukni, płaszcza, gorsetu oraz majtek sięgających do połowy łydki. Dodatkowo, dół kreacji opatrzony był specjalnymi obciążniki, które miały zapobiegać unoszeniu się sukni na wodzie. Z czasem przedstawicielki płci pięknej zaczęły stopniowo zrzucać z siebie kolejne elementy pływackiej garderoby. W połowie XIX wieku pojawiły się nawet specjalne kąpielowe pantalony przypominające dzisiejsze tuniki. Zniesiono również obowiązek zakładania przed wejściem do wody rękawiczek i kapeluszy. 

Moda na strój odkrywający ramiona, nogi i szyję zapoczątkowana została w 1907 roku przez amerykańską pływaczkę Annette Kellerman. Kobieta musiała jednak bardzo długo walczyć o możliwość pokazywania się publicznie w jednoczęściowym, obcisłym body. Pierwsze takie wyjście na plażę zakończyło się dla niej kilkudniowym aresztem. 

Z czasem jednak ludzie zaczęli przekonywać się do nowej, plażowej mody. Lata 20. i 30. XX wieku przyniosły za sobą prawdziwą rewolucję w świecie kostiumów kąpielowych. Kobiety zaczęły przechadzać się po nadmorskich kurortach w obcisłych, jednoczęściowych strojach przypominających nieco męską odmianę kąpielowego stroju. 

Dwuczęściowe kostiumy to wymysł Jacquesa Heima. Paryski projektant, w 1946 roku, przełamał panujące od wieków tabu. Przekonanie kobiet do bikini nie było jednak takie proste. Na początku widok przedstawicielki płci pięknej z pępkiem na wierzchu budził sporą sensację. Tak naprawdę, ze skąpym bikini kobiety zaprzyjaźniły się dopiero w połowie lat 60. kiedy to na całym świecie zapanowała moda na seksowne, nagie i mocno opalone ciało.

 

 

 

The first swimwear was designed in the Ancient Times! The first recorded use of a form of a bathing costume was in Greece in 350 B.C. Later, togas were worn when swimming and bathing reached the height of its popularity in the ancient world. Surprisingly, a 4th century mosaic wall was discovered depicting girls dressed in what looks like the modern-day bikinis. Unfortunately, swim wear fashion went through a dry spell after the fall of the Roman Empire when water sports went out of style and Europeans regarded the sea as a source of physical therapy instead of recreation.

By the mid 1800's bathing became considered a recreation whereas previously it had been merely a therapeutic device. The early 1800's marked the beginning of a revolution in swim wear when Americans flocked to the beaches for seaside recreation. Technological innovations such as railroads made public beaches more accessible for vacations. With increased recreation time and improved economic conditions, the time was ripe for change in women's swim wear. People flocked to the seaside for popular seaside activities such as swimming, surf bathing, and diving. A need for a special costume that retained modesty but was free enough to enable the wearer to engage in sports became obvious.  

The first swimsuits consisted of bloomers and black stockings. By 1855, drawers were added to prevent the problem of exposure. Women still refrained from swimming too much; the prevailing attitude of the day was that only men should swim. Gradual improvements were being made in the cut of the suit itself. By the end of the 19th century, swimming had become an "art," as well as an intercollegiate and Olympic sport. In this environment, it finally became acceptable for women to swim. Now women's bathing suits really had an opportunity to take off. By the 1880's the "Princess" cut was introduced, consisting of a blouse and trousers in one piece. The skirts were traded in for cotton-like pants. There was also a separate skirt that fell below the knee and button at the waist to conceal the figure. A ruffled cap or a straw hat completed the ensemble.

The new swimsuits relied heavily on the form of the "fashionable" body, gradually exposing more and more skin. The beginning of the twentieth century marked a new daring era in swim wear for women. In 1909, Australian Annette Kellerman was arrested in the United States for wearing a loose, one piece suit that became the generally accepted swimsuit for women by 1910. After that swimsuits began the trend of becoming lighter and briefer. The apron disappeared by 1918, leaving a tunic covering the shorts. Even though matching stockings were still worn, bare legs were exposed from the bottom of the trunks to the top of the shorts. With the Roaring 20's following WWI, there was a large increase in appreciation of recreation and the spending of leisure time. This was manifested in the first annual "Bathing Suit Day" held on May16, 1916 at Madison Square Garden .

Swimsuits like bikini was designed in the sixties when naked body was one of the top things on the beach.